Hoop voor de wereld

De plaatselijke kerk is de hoop voor de wereld. Dit is een bekende uitspraak die Bill Hybels al in de jaren 90 van de vorige eeuw deed. Het is een oneliner die me ergens uitdaagt en tegelijkertijd bij mij de wenkbrauwen doet fronzen. Ik geloof enerzijds met heel mijn hart dat het waar is dat de plaatselijke kerk een boodschap in handen heeft die de wereld kan veranderen. Dat is een belangrijke reden waarom ik mijn werk bij Royal Mission doe. Tegelijkertijd zie ik een wereld waar zoveel gebrokenheid en duisternis is, dat ik mij afvraag waar die boodschap van hoop vanuit de kerk dan zichtbaar is. Blijkbaar is het mogelijk dat de kerk letterlijk een wereld van verschil kan maken, maar waarom zie ik dat in die mate zo weinig?

Kerk als gebouw

Ik kom mijn hele leven al in de kerk en voor mijn spreekbeurten kom ik bijna elke zondag wel in een andere denominatie. Wat me opvalt is dat we kerk-zijn zo hebben ingericht, dat het zich centreert rondom en in een gebouw. Je zou het nog specifieker kunnen maken door te zeggen dat het zich focust op een podium. De mensen die de dienst op zondag in een kerkgebouw meemaken worden minimaal betrokken, want de  mensen die aan het werk zijn bevinden zich vooral op het podium. Er wordt daar muziek gemaakt, de spreker vertelt daar een in kant en klare brokken aangeleverde Bijbelse boodschap en aanbiddingsleider probeert de mensen mee te krijgen in aanbidding. De vrucht wordt vaak afgemeten door het aantal stoelen dat bezet is. Als er veel mensen in de dienst aanwezig zijn, dan is dat goed nieuws en wordt dat beschouwd als vrucht.

Drempel

Als je kerk-zijn beleeft vanuit een gebouw, dan is het vaak zo dat we mensen willen bereiken met het evangelie door ze te bewegen om binnen de vier muren van ‘ons’ kerkgebouw te komen. In het gebouw zullen de mensen die van buiten komen het evangelie horen in de setting van een dienst. Op die plek, in zo’n dienst zouden ze in kunnen gaan op een uitnodiging. Er is natuurlijk helemaal niets mis met bijvoorbeeld een evangelisatiedienst en al helemaal niet met een uitnodiging om je leven aan Jezus te geven. Het probleem is wel dat iemand die van buiten komt ten alle tijde over een drempel moet. We hebben als kerk een laagdrempelige dienst in het leven geroepen, maar zelfs dan zal iemand toch (hoe laag ook) over een drempel moeten. Niet kerkelijken worden geconfronteerd met liederen die ze niet kennen en een taalgebruik die ze nauwelijks begrijpen.

Gemeenschap

Ik kan mij een tv-uitzending herinneren, waarbij de presentator van een programma een kerkdienst bezocht om eens te ervaren hoe dat is. Hij ging naast een lieve zuster zitten die hem wat wegwijs maakte. Nadat de dienst was afgelopen vroeg de presentator wat er nu ging gebeuren. De lieve zuster zei dat ze in de zaal naast de samenkomstzaal met elkaar koffie en thee gingen drinken en dat ze gemeenschap met elkaar hebben. Je zult begrijpen dat de presentator met een verbaasd gezicht de camera inkeek.

Groep mensen

Wat nu als we kerk-zijn veel meer gaan benaderen vanuit een groep mensen die Jezus willen volgen. Met deze focus is het zo dat we ervanuit gaan dat mensen kerk-zijn door Jezus te vertegenwoordigen op de plek waar ze zijn. Iedereen is betrokken en is zich bewust van zijn of haar verantwoordelijkheid als ambassadeur van het Koninkrijk van God. Jezus en zijn Koninkrijk worden vertegenwoordigd op het werk, op school, bij de sportclub, in de winkel en thuis. Als iemand bij jou thuis op bezoek komt, dan loopt die persoon zonder het zelf door te hebben een kerk binnen. In dit model is het zo dat mensen die Jezus niet kennen niet over een drempel hoeven om Jezus te ontmoeten. Christenen moeten nu over een drempel om de leefwereld van iemand anders binnen te stappen. Dat vraagt om aanpassing en inlevingsvermogen.

Discipelen

Als we meer gaan leren om op deze manier kerk te zijn, dan is het van groot belang dat we discipelen gaan maken. Christenen die leren hun leven toe te wijden aan Jezus en aan het leren zijn om te leven vanuit de kracht en de leiding van de Heilige Geest. Dan is het belangrijk om zicht te hebben op wat het evangelie van het Koninkrijk nu eigenlijk inhoudt. Dat zal namelijk de manier waarop je in het leven staat en de prioriteiten die je stelt totaal veranderen.

Droom

Vanmorgen zijn we in Veenendaal de dag begonnen door met elkaar te delen wat onze droom is voor de kerk. Erg inspirerend om te horen hoe gepassioneerd collega’s en vrijwilligers bij Royal Mission zijn voor de herleving van de kerk.  Ik deelde dat het mijn droom is dat kerk-zijn niet slechts wordt beleefd binnen vier muren, maar dat Jezus wordt vertegenwoordigd in mensenlevens op de plek waar ze zich bevinden in ontmoetingen met anderen.

School voor kerkherleving

Volgend seizoen starten we met een nieuwe school, de school voor kerkherleving. Met deze school komen we bij de kern van waar wij bij Royal Mission over dromen, namelijk dat kerken zicht krijgen op het Koninkrijk, dat er een cultuur van discipelschap ontstaat en dat er gezond leiderschap is. De school is voor kerkleiders en kerkplanters en de inhoud zal stevig zijn. We willen de deelnemers namelijk uitdagen niet voort te bouwen op de status quo, maar het radicaal over een andere boeg te gooien. Dat gaat wat kosten en misschien in eerste instantie leiden tot krimp, maar met de overtuiging dat de plaatselijke kerk weer invloed zal uitoefenen op de manier waarvoor ze is geroepen. Mijn gebed is dat er veel kerkleiders zullen zijn die dit avontuur durven aangaan, want er staat veel op het spel. De plaatselijke kerk is namelijk de hoop voor de wereld? Daar geloof ik heilig in!