Wel of geen keuze

Vrijdagmiddag 15:45u. Ik heb mij weer geïnstalleerd in de kantine van het zwembad. Op het scherm kan ik de zwemles van mijn jongste volgen. Ik ben gaan genieten van deze momentjes. Een uurtje alleen met een kopje koffie. Soms neem ik wat mee om te lezen, maar meestal heb ik genoeg aan het zien wat er om me heen gebeurt en mijn gedachten te laten gaan.

Geen keus
Mijn jongste, die nu dus zwemt, had geen zin in zwemles. In de auto zei hij nog: ‘Ik  kies ervoor om niet te zwemmen’. Ik vond het nogal een krachtig statement voor een jongetje van zes, maar helaas voor hem had hij vandaag niet zoveel te kiezen. M’n oudere twee kinderen moesten vanmiddag naar de mondhygiënist. Ook zij gingen, na een flinke discussie of het nu wel echt nodig was, met frisse tegenzin op pad. Wat een pechvogels vandaag…

(On)bezorgd
Mijn gedachten schuiven van mijn eigen gezin, naar de kinderen uit Oekraïne. Op de vlucht, in een vreemd land, in een opvangkamp… Als er iets is wat mij raakt dan is het wel onrecht dat kinderen wordt aangedaan. Een kind hoort heerlijk te kunnen spelen. Onbezorgd en vrij. Gewoon alleen maar kind zijn. En deze kinderen hebben nu ook geen keus. Zomaar in een oorlog beland. Dát zijn pas pechvogels.

Gerechtigheid
Ongelofelijk wat mensen elkaar aan kunnen doen. Het is van alle tijden en inherent aan de gevolgen van de zondeval, maar nu het zo dichtbij is, komt het toch weer extra binnen en bid ik net iets vaker: ‘Heer, laat uw Koninkrijk spoedig komen!’ Tegelijk vraag ik me af; wat kan ik doen? Wat betekent het nu om recht te doen? Een paar van mijn collega’s hebben vluchtelingen opgehaald bij de grens. Onze fulltime school studenten zamelden zoveel spullen in dat een vrachtwagen extra moest worden ingezet om de spullen weg te brengen. God vraagt ook van ons dat we recht doen. Zoek eerst het Koninkrijk van God en Zijn gerechtigheid. Wat is dat dan concreet voor mij? Voor jou?

Waardevol
Ik geloof dat dit voor iedereen anders is. Waar het voor de één betekent dat hij vluchtelingen op gaat halen bij de grens, is het voor de ander zorgdragen voor iemand dichtbij die het moeilijk heeft. Of opkomen voor een vriendje op school. En al voelt wat je doet misschien als een druppel op een gloeiende plaat; dat is niet waar! Wat je doet is kostbaar en waardevol voor God. In tegenstelling tot de kinderen hebben wij wel een keus. Een keuze om het goede te doen. Ook al vraagt dat misschien een offer van je en ook al is het niet altijd leuk. Er is altijd gelegenheid om recht te doen. In het groot én in het klein.

Psalm 10
Wat ben ik dankbaar voor mijn kids en ik glimlach om hun kleine problemen. Wat een zegen dat ze zich druk maken om zwemles of de mondhygiënist. Wat een contrast met angst voor bommen op je huis. Ze hebben nog wel een les te leren, ik voel een mooi gesprek aankomen vanavond. Niet dat ik het zelf allemaal begrijp, vragen genoeg. Maar Psalm 10 is de moeite waard om nog eens te lezen. Waarom? Dat mag je zelf gaan ontdekken. Ik moet rennen naar de kleedkamer. Zwemles en daarmee mijn denk (-en in dit geval deel)momentje is voorbij.