Een paar weken geleden hebben mijn zusje en ik een paard gekocht. Een prachtige Friese dame van vijf jaar jong. Van jongs af aan hebben paarden in mijn leven de gave om mij krachtige lessen over God te leren. Zonder enig uiterlijk vertoon (al loopt deze dame wel in driedelig zwart), maar gewoon simpelweg door hoe ze zijn en hoe ze doen.
Vergezicht
Ons paard blijkt alles eng en spannend te vinden in haar nieuwe omgeving. Vanuit een beschermde omgeving met weinig vergezichten, staat ze nu op een plek waar je kilometers ver kunt kijken. Een hele uitdaging waar ik persoonlijk heel gelukkig van word. Nadat ik een paar keer op haar rug was geklommen in een veilige, afgeschermde omgeving, bedacht ik dat het weleens tijd werd om naar de grote (in haar ogen levensbedreigende) rijbak te rijden.
Zingend de bak in
Dus op mijn gemakje stuurde ik haar het pad op naar de rijbak. De weg ernaartoe was in haar beleving een spookpad. Ik voelde de twijfel door haar lijf gieren. Even stilstaan. Opzij springen. Zich heel groot maken. En toch weer verder lopen. Mijn tactiek om haar op haar gemak te stellen, is zacht praten en zingen. Het moet een dwaze vertoning geweest zijn van een afstandje. Een onzeker, slingerend paard met een zingende ruiter: “Je hoeft niet bang te zijn, al gaat de storm tekeer. Leg maar gewoon je hand – uh – hoef, in die van onze Heer.” En zo kwamen we aan en liep ze zonder al teveel problemen de rijbak in.
Trots
Al zingend gloeide ik van trots. Wow, wat een vertrouwen had dit paard al! Ze doet het gewoon. Hoewel iedere vezel in haar schreeuwt: “Ren terug naar je stal!”, stapte ze door en overwon ze haar angst. Ik merkte dat ze steeds minder aanmoediging nodig had om iets spannends te doen. Eerst moest ik tien keer bevestigen dat het goed was en ik bij haar was. Daarna vijf keer, toen twee keer en op een gegeven moment liep ze uit zichzelf met mij op haar rug zomaar door. Wow!
Spiegel
En ineens keek ik in de spiegel en besefte ik hoe ik zelf vaak door het leven ga. Zoekend, soms ook angstig. Onzeker en toch ook nieuwsgierig. Klaar om terug te rennen naar de veilige stal om dan vanuit m’n veilige plekje toch stiekem kijken wat er allemaal gebeurt.
En God die met me meegaat, me aanmoedigt en me uitdaagt om Hem te vertrouwen. En ook de God die trots op me is als ik mijn onzekerheden overwin en een stap zet. Zodat Hij kan laten zien dat Hij daadwerkelijk te vertrouwen is. Door die wisselwerking durf ik een volgende keer met iets minder aanmoediging een stap te zetten.
Groeien in vertrouwen
Met dit paard liggen er nog zat uitdagingen. Want nu ze de rijbak in durft te lopen, leg ik een volgende keer een paraplu neer of een zeil. Zo groeien we samen in vertrouwen in elkaar.
Met mijn persoontje heeft God ook zat uitdagingen. En soms frustreert het me dat ik niet in één keer blaak van vertrouwen. Dat ik niet in één keer vol van de Geest ben, al pratend met God m’n werk doe en precies weet wat Zijn plan met mijn leven is. Maar dan hoor ik diep vanbinnen zingen.. “Je hoeft niet bang te zijn, al gaat de storm tekeer. Leg maar gewoon je hand in die van onze Heer.”
Soortgenoten
Weet je wat tof is? Ons paard wordt gerustgesteld door de aanwezigheid van soortgenoten. Ze zeggen niks, maar ze zíjn er. En door hun vertrouwen, wordt ons paard ook moediger. Snap je de les?
Toen ik met Merel(black bird) 2 jaar geleden op zendingsreis in Vietnam was, ik moeilijk ter been, samen de berg op.
Naar een hyisgemeente toe.
Liep Merel achter mij.
Leg nu maar je hand in die van de Heer.
Op hetzelfde moment ers henen 2 kleine maar o zo sterke Vietnameze dames die me bij de hand namen veilig de berg op en later af.
Zo, ’n prachtig voorbeeld
Zo mooi vertaald van het natuurlijk inzicht naar Goddelijk vermogen om met onbevangen vertrouwen voorwaarts te gaan.
Woh, wat een mooie vergelijking. Dit stukje komt precies op het juiste moment. En lijkt wel speciaal voor mij geschreven.
Bedankt voor het delen Annemieke.
Amen Anneke! Prachtig. Wat een voorrecht om samen te mogen leren genieten van nieuwverworven vergezichten en vrijheid!
Wat mooi geschreven Annieke, zo voelt het bij mij ook vaak, maar ik zit in een vogelkooi.
Het deurtje staat open, af en toe zit ik op het randje, kijk, en ga weer terug.
Ik durf ook af en toe even eruit, maar dan weer terug.
Ik weet dat God erbij zal zijn als ik eruit zal ‘ vliegen’ en dat Hij mij op zal vangen als ik bang ben .
LEVEN IN VRIJHEID.
Heel herkenbaar.denk dat veel mensen hier mee te maken hebben.de Heer gaat met ons mee.Hij wil graag in ons werken om angsten te overwinnen.als wij hem de ruimte maar geven
Kontrole weggeven om vrijheid te ervaren
Dank je Annieke,
Net wat ik nodig had vandaag. De tranen rolden over m’n wangen.
Dank je wel voor deze wijze les.
Kippevel
Prachtig verwoord, wow!
Heel mooi Annieke!
Mooi = zachtmoedigheid en paardesport gaan samen. Karaktervorming, de kracht en de discipline van de heilige Geest ;
van een opvliegend, steigerend paard naar een zachtmoedige Mozes. De relatie mens dier is héél bijzonder.
Dank u om zoiets moois en kostbaar te delen.
Dank voor het delen; ik zit midden in het proces van vertrouwen…..hoe bemoedigend om dit te lezen nadat ik vanmorgen in mijn stille tijd het verlangen heb uitgesproken om te groeien in vertrouwen en geloof dat Hij altijd bij me is en ik niet meer bang hoef te zijn…..
Zo dankbaar voor deze les in vertrouwen
Ohhhhhh Annieke, wat herkenbaar! Dit zal ik onthouden, mijn leven lang, dank je wel voor de wijze les!!!!
Wat een mooi voorbeeld! Wat geweldig dat God ons deze mooie dieren heeft toevertrouwd !Toon mijn man nog leefde hadden we ook friese paarden en we hebben er zo van genoten en zoveel van geleerd! Vertrouwen en liefde, geen kracht en geweld maar vertrouwen!
Een geschenk van God ! Ze hebben mijn man zelfs naar zijn laatste rustplaats gebracht!
Wat mooi Marja dat je reageert. Ik weet nog goed dat jullie altijd paarden hadden. Bijzonder wat je schrijft over Henk. Wees gezegend!
Mooi mooi!!
Uh, hoef 🙂
Zo herkenbaar, je kunt zoveel leren in de omgang met paarden, en andere dieren ook trouwens. Die hoef is geweldig, haha.
Het is vast geen toeval dat David en Mozes zoveel als herder gewerkt hebben, voor ze hun bediening gingen uitoefenen.
Annemieke, Anneke of Annieke 😉
Wow.. allereerst gefeliciteerd met deze dame! En zoals jij met zoveel power de rust kan uitstralen op een ander (ook op mij), mag jij het weer verwachten van God maar ook leren van “een andere ander”. En dit in alle rust (en dus indirect van God die daardoor heen werkt).
Wat hebben we elkaar dan nodig ook om daarin te groeien. Ben ook zo blij dat jouw blog al zoveel mensen bemoedigt!
Liefs Joanne
Lief!! Dank je 🙂
Hoi Annieke, wat een mooie en herkenbare getuigenis. ik heb ook z’n mooie zwarte parel samen met mijn dochter. (kan je er helaas op deze manier geen foto van sturen)
je kijk elke dag in de spiegel, niet z’n eentje waar je je haar in uit kamt. maar een spiegel die reflecteert, die spiegelt aan jou.
en elke dag weer zonder verwijten of oordeel, met de oortjes naar voren naar je toe komt.
Met je samen wil werken vanuit vertrouwen. leven in het hier en nu. Het blijven bijzondere dieren door God geschapen.