Ik vraag mij geregeld af hoe zondagse kerkdiensten eruit zien in 2030. Zullen er élke zondag nog samenkomsten zijn waar mensen geïnspireerd, opgebouwd en toegerust worden? Is zondag nog steeds dé dag? Waar komen mensen bij elkaar? Wat zullen de kernwaarden zijn voor het samenkomen, welke vormen passen we toe, wat hebben we als christen dan nodig?
Internet biedt het beste onderwijs, waarom naar de kerk?
Ik sprak kort geleden met een groepje vrienden. We hadden het over onze kinderen, waarvan sommige op ander plekken dan wij naar de kerk gaan. Waarvan sommige vaak wel en anderen soms helemaal niet meer naar de kerk gaan. Het zijn allemaal tieners. Tieners die allemaal(!) van harte geloven, maar kerkgang minder belangrijk lijken te vinden. In een wereld waar je het beste Bijbels onderwijs van internet kunt halen en de zondagse dienst niet perse nodig hebt, gaat de kerkdienst de komende 10 jaar steeds meer veranderen.Vragen over dit proces moeten steeds gesteld en beantwoord worden. Want we ontdekken steeds meer: Het gaat wel vanzelf fout, het gaat niet vanzelf goed.
Hoe werkt kerk-zijn vandaag?
Omdat er vanuit Royal Mission in inmiddels 16 kerken in Noord Friesland jeugdwerkers meebouwen in kerken, dringt de vraag zich steeds meer op: hoe werkt kerk-zijn vandaag? Welke hoopgevende stappen zijn nodig om de kerk uit een vaak neergaande spiraal te halen? Met een team van 6 ervaren jeugdwerkcoaches en gemeenteopbouwers komen we maandelijks een middag bij elkaar om over bovenstaande zaken na te denken en begeleidingsplannen te maken voor jeugdwerkers. Want het is best mooi om zoveel jeugdwerkers in te zetten, maar dan moeten er ook hoopgevende processen komen, die leiden naar een stip op de horizon. De stip van een stralende kerk die bruist van leven. Een goed jeugdwerk faciliteren is leuk, maar als het er toe leidt dat de tieners van vandaag over 10 jaar als gelovigen alsnog de kerk verlaten, dan is er iets mis gegaan.
Verbinding met elkaar en met God is de sleutel
Om een veranderproces te stimuleren, moet je eerst een definitie geven van een bloeiende kerk. Ik geloof dat een bloeiende kerk, een aantrekkelijke geloofsgemeenschap is die bestaat uit mensen die Jezus liefhebben, Hem beter leren kennen en willen volgen in het dagelijks leven. Deze mensen zijn herkenbaar aan hun onderlinge liefde. (Handelingen 2:47 en Johannes 13:35). Verbinding leggen met elkaar en met God, is naar mijn overtuiging dé eigenschap die de komende jaren van groei belangrijk wordt in onze samenkomsten. Het is echter een gave om mensen het gevoel te geven dat ze gezien worden, dat ze zich thuis voelen, dat er verbinding is. Dat is een talent wat een aantal mensen heeft, maar ook een groot aantal niet.
Een verbinder op de preekstoel
Deze ‘verbinders’ zijn nodig voorin de kerk. Zij moeten het woord voeren. Zij moeten de mensen meenemen door inspirerende en ontspannen communicatie, waarin relatie met elkaar voorop staat. Als de ouderling/oudste van dienst de mededelingen in de kerk doet en een gebed uitspreekt maar geen ‘verbinder’ is, ontstaat een afstandelijke ongemakkelijke sfeer. Daar komt ook bij dat lang niet elke dominee/zangleider een verbinder is. Hier ligt een uitdaging. Dit zegt helemaal niets over deze mensen, hun hartsgesteldheid en inzet. Die is zelfs vaak bovengemiddeld. Zij zetten hun schouders namelijk onder de kerk, zij willen dragen en nemen verantwoordelijkheid. De taak die daar vaak echter bij hoort, is bijvoorbeeld het regelmatig ouderling van dienst zijn. De meeste van deze ouderlingen hebben er een hekel aan voorin de kerk te staan en wat te zeggen.
Kerkdienst 2.0
Ik pleit ervoor dat in elke kerkdienst, traditioneel en evangelisch, baptist en reformatorisch, verbinders de taak krijgen om het woord te voeren voorin de zaal. Zij zorgen ervoor dat mensen gezien worden, dat ze zich thuis voelen, dat er eens gelachen wordt, dat er meer relatie ontstaat. De komende periode ga ik schrijven aan een boekje over kerkdienst 2.0. Er liggen namelijk mooi kansen en mogelijkheden om als christenen op een aantrekkelijke, verbindende, opbouwende manier bij elkaar te komen. Doe je mee?
Mooi Gerlof. Idd het omzien naar elkaar, elkaar zien is zo belangrijk. Ook juist wanneer het even niet allemaal zo top gaat! Zien we die persoon dan ook of wordt hij/zij aan de kant gezet en mag de volgende persoon naar voren komen?
Ben het deels wel eens met je blog. De huidige opzet werkt niet meer lang… Tegelijk zie ik ook dat veel kerken veel energie steken in de vraag “Hoe zorgen we dat mensen het leuk vinden?”. Maar volgens mij moeten we meer focussen op de vraag: Met welk doel komen we samen? In mijn idee moeten we véél meer terug naar simpelweg God aanbidden. Dus we komen iets brengen, en we komen niets halen. Misschien moeten we gaan leren dat de kerkdienst een aanbiddingsplek is, en geen consumenten plek.
Yes! Daar ben ik het helemaal mee eens. Verbinding is het sleutelwoord. Aantrekken. Geven. Luisteren. Zien. Inspireren. Raken en in beweging zetten. Luisteren naar wat een ander nodig heeft i.p.v. vertellen wat goed is voor een ander. Ik zie dat veel voorgangers ontzettend hun best doen om hun ‘ding zo goed mogelijk te doen’. Door een stortvloed van wijze woorden over de mensen uit te spreken. Ik zie nog steeds veel Ego-gedrag. Wat heel menselijk is en helemaal niet vreemd is. Maar wat vaak niet rijmt met de boodschap die zij verkondigen. Wat zou er gebeuren als zij veel meer vragen zouden stellen? De mensen ruimte zouden geven om na te denken over wat die vraag voor hen betekent en wat zij zelf anders zouden kunnen doen? Ik denk dat juist de jeugd van tegenwoordig openstaat voor een ander soort leiderschap. Inspirerend en coachend leiderschap waardoor mensen nog veel meer hun eigen verantwoordelijkheid gaat nemen.
Linda en Gerlof, hier ben ik het helemaal mee eens! Inspirerend en coachend leiderschap en boven alles zelf op de Here Jezus willen lijken. Hem in alles volgend. Geen ego, maar inlevend, dienend-de ander de voeten willen wassen! Zo vaak zien we verdrietig genoeg dat leiders, ook in kerken, hun verantwoordelijkheden afschuiven en delegeren aan de ander. Als je door de Heer bent aangesteld als leider/oudste/ouderling/voorganger/diaken ed, en dat is een stevige, verantwoordelijke functie, dan krijg je door de Heilige Geest hier ook de kracht voor om dit uit te voeren. God geeft stevige schoenen voor rotsachtige grond! Dat is volgens mij ook één van de redenen waarom tieners en jongeren vaak niet geïnteresseerd zijn in de kerk, omdat zij heel sensitief zijn en ervaren dat wat er wordt gesproken heel vaak niet met de realiteit overeenkomt. Daar ligt oa 1 vd oplossingen: doen wat je zegt en zeg wat je doet. Tieners en jongeren willen daarnaast graag hun gaven en talenten inzetten in de kerk. In veel kerken is daar (nog) geen ruimte voor. Daarnaast discipelschapstrainingen kun je al heel vroeg mee beginnen! 10-jarigen willen geen zondagschool, maar interessante vraagstukken behandelen die passen bij hun eigen ontwikkelingen; vertaald uit de bijbel! De huidige tieners en jongeren willen bewuste Christenen zijn! Dankbaar dat we ze hierin mogen begeleiden🙏🏻😇!!
Wat een prachtige verwoording van de tijdsgeest van nu. Mensen hebben behoefte aan verbinding in een samenleving die steeds meer gekenmerkt wordt door ’terugtrekken’ in je eigen wereld, beleving, gevoel en ervaring.
Jezus gaf een mooi voorbeeld door 12 mensen aan elkaar te verbinden, door zichzelf met hen te delen. Waar kunnen we beter beginnen dan in Zijn gemeente. Handen en voeten en ogen en oren verbinden.
Amen Albert! Verdrietig genoeg wordt dat heel vaak niet erkend in kerken/gemeenten dat íeder gemeentelid (jong én oud) onderdeel is van Zijn Lichaam en we sámen Zijn gemeente (Zijn Bruid) vormen!
Gerlof, een mooi artikel. Goed om vragen te blijven stellen. Met name de patriarchale wereldse manier van leiding geven, lijkt me een groot probleem. Mannen willen, even generaliseren, oplossingen aandragen en vrouwen willen in gesprek, luisteren en gehoord worden. Het lijkt mij dat die eigenschap heel belangrijk is. Het “willen oplossen” van mannen in leiderschap is een struikelblok. Uiteindelijk wordt er namelijk niets opgelost. Het oplossende leiderschap doet geen recht aan het proces van volwassen worden voor christenen. Het houdt mensen qua geloof klein en afhankelijk. Ik ken een leider die de problemen die kerkleden onderling bij hem over de schutting gooiden, meteen weer teruggooide. Alleen dan kunnen mensen in gesprek gaan en proberen toe te passen wat Jezus leerde. De bruisende kerk die jij beschrijft ervaar ik nu in een kleine groep. Kerkdienst 2.0 is niet zo moeilijk. Maar het vraagt van leiders dat ze inzien dat ze aan het dienen zijn ipv aan het leiden zijn, zoals zij dat willen. Kijk naar Soul Survivor, zij passen het toe. Succes met je boek.
Laat je het weten als dat boekje er is!? Erg nieuwsgierig.. zo actueel ook bij ons.
Ik geloof dat de kerk terug moet naar het Woord en naar een Christus centrische prediking. Al ons pogen (nadruk op ONS) om de kerk uit een neerwaarste spiraal te halen is ten ene male gedoemd om te mislukken. Je kunt een volle zaal hebben met mensen die met elkaar meevoelen, kunnen lachen en een goed gevoel hebben, maar ik mis in bovenstaande betoog dat het gaat om de Here Jezus. In de PKN wordt nagedacht om naast academisch geschoolde predikanten ook HBO geschoolde predikanten aan te stellen. Nu ook verbinders? 1 Korinthiers 14:26 ‘Hoe is het dan, broeders? Telkens wanneer u samenkomt heeft ieder een psalm, of hij heeft een onderwijzing, of hij heeft een andere taal, of hij heeft een openbaring, of hij heeft een uitleg. Laat alles gebeuren tot opbouw’. Kerk 2.0 zou denk ik terug moeten naar kerk 1.0 ‘Want waar twee of drie vergaderd zijn in mijn naam, daar ben ik in hun midden’. MT 18:20 & Hand 20:7 ‘Toen wij nu op de eerste dag van de week vergaderd waren om brood te breken,… ‘ Kerk zijn of liever gezegd gemeente van Christus gaat om de gemeenschap van heiligen, dan valt er veel weg van ons eigen pogen. Natuurlijk begrijp ik je verlangen in deze blog maar ik geloof dat als we het profetische Woord leren verstaan er ook een ander zicht komt op de kerk vandaag en haar toekomst.
Daarom heet de christen gemeente in Vlagtwedde – de verbinding – en is onze missie: wij houden van Jezus, leren uit de Bijbel en geven dit handen en voeten.
Via o.a. ons kleding project leggen we verbinding met de mensen om ons heen.
Na het leggen van een basis (3 jaar) komt er nu groei. Er is veiligheid en warmte.
En nee, geen statuten en huishoudelijk reglement, geen collecte, geen leden maar mensen die deelnemen (zoals een lid zou moeten doen) en daarom deelnemers heten.
Geen blauwdruk vooraf maar vanuit een bevlogen leiderschap mensen met God en elkaar verbinden dankzei onze Heer Jezus.
De aloude boodschap van en uit de Bijbel in een hedendaagse vorm en uiting zonder in uitersten te (ver) vallen…
Wij beijveren ons om iedereen zoveel mogelijk te laten deelnemen in de diensten. De drempel ligt bij ons niet bij de deur naar hij het leidersteam wat uit oudstenechtparen bestaat.
Wat ons betreft is dit Kerk 2.0
Prachtig Joop en Rennie, en Gerlof, te horen dat Onze Hoop in Christus is. Dat Hij leiders en verbinders geeft. En bidders, die de nood van deze wereld en kerk brengen bij het Kruis. Zijn bruid, die Hij bijeenbrengt door Zijn Liefde en Verlossings werk. Samen te Strijden in Woord en in Werk. Samen is verbinden, dank dat jullie zichtbaar zijn. Licht in de Duisternis, warmte in de kou, aandacht voor eenzamen en hongerigen. Dankbaar dat Jezus in ons wil werken. Nog steeds, tot het grote Bruiloftsfeest gaat beginnen. Samen op weg gaan is Kerk 2.0.
Interessant boek om te lezen in dit kader: Zo zijn onze manieren van Frank Viola. Aanrader!
Ik zie uit naar uw boekje. Veel christenen blijven weg uit de kerk, ieder met een andere, helaas vaak op zichzelf betrekkend, teleurstelling.
ik ben een verbinder en opkomende spreekster en kan nog heel veel leren.
Helemaal mee eens, ik ben ook zeer dankbaar dat we dit bij de Rank in Dokkum allemaal mochten leren en ervaren, dat we allemaal jong en oud, groot en klein deel mogen zijn van het lichaam van Christus.