Bij onze buren in de tuin staan prachtige hoge bomen. Jarenoude hoge bomen. Je kan zien dat er al heel wat stormen overheen geraasd zijn. Op meerdere plekken zijn er takken afgezaagd, om de boom gezond en in balans te houden. Een paar weken geleden was er weer een flinke storm. Een windhoos had een boom afgebroken en in de voortuin van de buren gesmeten. Dankbaar dat er niemand schade had opgelopen liep ik er langs. Automatisch keek ik rond naar welke boom er om was gegaan. Het duurde even voordat ik ontdekte dat het enkel een top van de boom bleek te zijn die afgebroken was. Het viel nauwelijks op, terwijl de tuin vol lag met hout en takken. De schade leek zo groot, toch leek er niks veranderd als ik naar de bomen keek.
De winter staat voor de deur. Een seizoen van tegenstellingen, warmte en kou. Buiten koud, guur en hopelijk lekker sneeuw of zelfs schaatsen. Binnen warm, behaaglijke gezelligheid waarvan we samen mogen genieten. Winter is voor mij een tijd van reflectie, wat is er dit jaar gebeurd? Wat hebben we meegemaakt? Ook is het een tijd van hoop, van vooruitkijken. Een nieuw jaar staat te wachten, vol verwachting kijk ik uit naar het nieuwe jaar. Vol verwachting want eerlijk gezegd was 2017 voor ons privé een moeilijk jaar. Vlak voor de zomer verloor ik mijn vader, onverwachts na een hevig en kort ziekbed. Het werd winter in mijn hart. Het leek alsof alles stil viel na deze storm. De gebrokenheid van het leven was in een paar weken tijd over ons heen geraasd.
Ik herkende me wel in die boom uit de tuin van de buren, de schade van het verlies en gemis was zo groot maar niks leek veranderd. Het was winter in mijn hart, winter met God. Hoe ervaar je dat? Hoe ga je door seizoenen waarin het koud en kil is?
In onze relatie met God zijn alle seizoenen aanwezig. Hoe ga jij door de koude seizoenen? Zoek je Hem? Misschien lukt het je niet om Hem te vinden of te horen. Als mens zijn we vaak geneigd ons terug te trekken wanneer we het moeilijk hebben. Met een hart vol verdriet, boosheid of teleurstelling weten we ons geen raad, laat staan dat we een ander dichtbij laten komen. We trekken ons terug uit verbinding, uit de kerk, uit je vriendengroep. Ineens ontdek je dat het koud en kil is om je heen en misschien ook wel van binnen.
Hoe ga je door seizoenen waarin het koud en kil is? Dan zoek je de warmte binnen. Je gaat zorgen voor een warm huis.
Investeren in je tijd met God is daarin de belangrijkste keuze. God wacht op jou. Hij verlangt ernaar dat je naar Hem toekomt en je laat warmen. Hij wil je troosten. Je hart weer helen. Meestal doet Hij dit door mensen om je heen, verschuil je dus niet langer. Blijf niet alleen, maar zoek mensen op. Samen sta je sterker. Vrienden om ons heen gingen tegelijkertijd ook door een moeilijke tijd. Samen huilen, samen bidden dat zijn de dingen die je door het seizoen heen dragen.
Zoek de kerk op. Vlak na het overlijden van mijn vader dacht ik nooit meer te kunnen zingen. Zodra ik God ging aanbidden stokte het binnenin me en begonnen de tranen te stromen. Ik liet ze stromen. Juist in aanbidding, door aanbidding heelde God mijn hart. Hij raakte me aan, keer op keer troostte Hij. De kracht van samen zingen in de kerk is dat als ik even niet kan, degene naast me gewoon door zingt. Samen aanbidden heb ik opnieuw mogen ontdekken als een warme deken voor een gebroken hart.
Winter met God is een seizoen waarin prachtige dingen te ontdekken zijn. God laat zich kennen als een trouwe Vader die voor je zorgt dwars door de stormen van het leven heen. Hoe ga jij om met je winter seizoen?
Ik herken heel erg wat je schrijft Hilde. Sommige winters zijn kort en zacht, maar anderen zijn heel koud en duren erg lang! Alsof het nooit meer voorjaar wordt. Juist dan als onze eigen brandstof op is en het vuur in ons dreigt uit te gaan, mogen we ons verwarmen aan Gods liefdevuur dat nooit uitgaat, blijf daar dichtbij dan kom je warm de winter door, hoe lang die ook duurt…want eens wordt het weer voorjaar!
Zegengroet, Klaas Jan
Mooi verwoord! In moeilijke tijden ervaar je God het diepst en idd, zingen en aanbidden wordt dan eigenlijk een genezend waterbad. Voor mij de enigste manier om door te gaan. Achteromkijkend besef je vervolgens dat je er toch weer sterker uit bent gekomen. Op zich niet eens wijzer of met antwoorden, maar altijd weer beseffend dat Hij je weer overeind heeft geholpen en je weer de kracht heeft gegeven om het leven weer op te pakken. Misschien zelfs meer vragen er bij maar ook meer vertrouwen dat het uiteindelijk allemaal goed komt omdat we in Zijn handen zijn.
Mooi Hilde.