Tuintje in mijn hart

Wat is nu eigenlijk de essentie van het aangaan van de relatie met God? En wat maakt dat het voor veel mensen zo moeilijk is om met God te verbinden? Die vragen houden me sterk bezig, omdat ik nog steeds een boek aan het schrijven ben over intimiteit met God. En ook omdat we in november onze eerste trainingsdag over dit onderwerp organiseren. Tevens houdt het me bezig, omdat de Bijbel zegt dat het echte, eeuwige leven gecentreerd is rondom die ene missie: God en zijn Zoon Jezus steeds beter leren kennen (Johannes 17: 3).

Vorige week had ik bij een leiderschapstraining, tijdens een moment van aanbidding, een beeld. Het was in een ruimte waar Jezus mij vroeg of ik met Hem wilde wandelen in een tuin. Onwillekeurig dacht ik aan de tuin van Eden waar Adam met God wandelde in de avondkoelte. In mijn gedachten vroeg ik aan Jezus waar die tuin dan is. Hij zei: “Ik heb het over de tuin van jouw hart”. Jezus wilde samen met mij een wandeling maken door mijn hart en Hij noemt mijn hart een tuin. Zo had ik mijn hart, mijn binnenste nog niet eerder bekeken…

Het beeld dat ik kreeg viel samen met een opdracht die de studenten van de fulltime aan het doen waren. Ze zijn vanuit Stichting Present bezig met het helpen van mensen die om de één of andere reden (vanuit fysieke of psychische problematiek of moeilijke omstandigheden) hun huis of tuin hebben laten verwaarlozen. Het is soms best schokkend om te zien hoe sterk een tuin verwaarloosd kan zijn. De mensen die in het huis wonen zeggen soms wel eens dat ze proberen het te negeren en zo weinig mogelijk in die tuin te komen. Ik kan me heel goed voorstellen dat het voor deze mensen heel kwetsbaar en ongemakkelijk voelt om vreemde mensen toe te laten in hun tuin, die er niet heel aanvaardbaar uitziet. Indrukwekkend overigens om te zien hoeveel werk de studenten verzetten en hoe prachtig en schoon een tuin er na een dag uitziet.

Het is soms ook confronterend om een wandeling te maken in de tuin van jouw hart. Misschien is het een plek die je het liefst negeert, omdat je je schaamt voor wat er is te zien. Allerlei truckjes heb je bedacht om jezelf, mensen en God bij de tuin weg te houden. De vraag van Jezus om een wandeling te maken in de tuin van je hart is dan geen fijn verzoek, maar een verzoeking.

De tuin is natuurlijk ‘slechts’ een metafoor, maar het klopt vaak wel dat we liever niet in ons hart kijken. Liever houden we een illusie in stand waarbij we aan de buitenkant doen laten voorkomen dat het van binnen wel goed zit. Daar zijn we zo bedreven in geworden dat we (vaak zonder dat we er erg in hebben) hetzelfde toneelstukje opvoeren in onze relatie met God.

God noemt zichzelf “Ik ben die ik ben”. Daarmee zegt Hij dat Hij de Aanwezige is, Hij is erbij in elke situatie. Wat het ook zegt, is dat God altijd is. Als je God wilt ontmoeten in ‘de binnenkamer’ kun je er vanuit gaan dat God is (wie Hij is). Waar de uitdaging in ligt is dat wij mogen leren om te zijn wie we zijn. Geen opgepoetste versie van onszelf of onszelf eerst aanvaardbaar maken (wat dat dan ook moge zijn), maar bij Hem komen zoals het is. Als jij bij Ik ben komt zoals jij bent, dan is daar de ontmoeting waar jouw hart zo naar verlangt.

Ken jij de tuin van jouw hart? Kom je daar wel eens of is dat nog te ongemakkelijk? Het bijzondere aan het beeld dat ik hierover kreeg was dat Jezus mij uitdaagde om Hem rond te leiden in mijn hart. In plaats van dat Hij mij bij de hand nam, wilde Hij graag dit ik Hem bij de hand nam en Hem mijn tuin liet zien. Ik mocht het hekje opendoen en zelf de route kiezen, heel liefdevol en veilig.

Dit klinkt misschien eenvoudig, maar mijn ervaring is dat het voor veel christenen moeilijk is. Het vraagt training en openheid naar elkaar om te leren jouw hart te delen met God. Volgende maand is de eerste trainingsdag over Intimiteit met God. Mijn gebed is dat het niet alleen een dag wordt van informatieoverdracht, maar dat er harten worden gedeeld en in tuintjes wordt gewandeld.

httpss://www.youtube.com/watch?v=8IMiCvRc-9g

Trainingsdagen