Wij dromen van een reformatie

Het woord reformatie is (bijna) hot. Bloggers, schrijvers, sprekers, predikanten en leiders van christelijke organisaties nemen het begrip geregeld in de mond. Logisch, omdat het precies 500 jaar geleden is dat Luther zijn 95 stellingen op de deur van de kerk in Wittenberg spijkerde en een revolutie ontketende in het religieus denken in Duitsland, Rome en de rest van Europa. Het startschot voor de protestantse kerk om zich af te scheiden van de algemene katholieke kerk. Toch is er meer gaande dan een viering of herdenking van een historisch feit. Er klinkt gelukkig af en toe ook een nieuw verlangen door in al die teksten en toespraken over reformatie.

In de kerk waar ik ben opgegroeid kwam het woord reformatie amper voor. Ik kan me niet herinneren dat het ooit genoemd werd en al zeker niet dat er een verlangen naar was. Daar tegenover stond een enorme hunkering naar opwekking. Niet zozeer de opwekkingsconferentie dan wel naar een enorme geestelijke doorbraak. We hadden zelfs bidstonden, die zich grotendeels richtten op een plotse geestelijke herleving. Een fenomeen waarbij mensen massaal tot bekering komen en er dagelijks bijzondere wonderen gebeuren. Een tijd waarin het verlangen naar de aanwezigheid van God zo overweldigend is, dat mensen hun dagelijkse routine omgooien voor gebed, ontmoeting en eindeloze aanbidding.

Die opwekkingsbidstonden waren altijd gepassioneerde en bewogen avonden, alleen zat er altijd een soort druk op. Het moest snel komen. We hadden ‘altijd haast’, want het zou ‘nu’ gaan gebeuren. Destijds werden geregeld uitspraken gedaan, dat we aan de vooravond stonden van een grote doorbraak. Nu dertig jaar later kan ik met zekerheid zeggen dat die opwekking niet gekomen is.

Toen wij acht jaar geleden gestart zijn met Royal Mission, was het zoeken naar de juiste termen om onze droom onder woorden te brengen. We wisten precies wat we deden. Onze missie is helder: ‘Wij zijn gepassioneerd om het Koninkrijk van God te verkondigen en anderen te trainen hetzelfde te doen’. Leven vanuit het Koninkrijk en anderen meenemen in dat avontuur. Maar waarom deden we dat? Waar moesten al die inspanningen toe leiden?

Pas nadat we twee jaar onderweg waren, werd de onderliggende bewogenheid die God ons gegeven helder. We kregen het inzicht en het lef om te zeggen waarom we al die activiteiten ondernamen: ‘Wij dromen van een reformatie in de kerk’. Wij willen ruimte maken voor en meewerken aan een wezenlijke vernieuwing van de kerken in Nederland. Niet zozeer een opflakkering, die snel moet komen. Maar een diepe vernieuwing van het DNA in elke gemeente, klein of groot, reformatorisch of evangelisch. Zodat in elke kerk Jezus centraal staat, er volop ruimte is voor het werk van de heilige Geest en we overal het goede nieuws van het Koninkrijk verkondigen. Precies zoals in Handelingen 2. Laat maar komen!

Geregeld hebben we gedacht dat het woord reformatie misschien ‘te groot’ is voor wie we zijn. Toch geloven dat we mee mogen werken aan een wezenlijke herleving en herdefiniëring van de Nederlandse kerken. We mogen partners zijn met wat God wil doen in deze tijd. Hebben we haast? Nee! God heeft geen haast, dus waarom zouden wij het moeten hebben! Zijn we gepassioneerd? Ja! Reformatie kost meer tijd, maar de impact kan verder reiken dan 500 jaar. Kijk maar naar Luther!

Mijn verlangen naar opwekking is er nog steeds. Echt waar, maar ik heb geen idee of die geestelijke herleving voor de deur staat. Dat is ook niet onze verantwoordelijkheid. Onze opdracht is om medearbeiders te zijn met Jezus, die Zelf zijn kerk bouwt. Vol passie te geloven dat God in deze tijd zijn kerk wil doen herleven en daar alles voor op te geven. Laat 500 jaar reformatie niet alleen geschiedenis zijn, maar vooral een nieuw verlangen naar een wezenlijke herleving van de kerk. Dat is onze Royal Mission!

De visie van Royal Mission: ‘Wij dromen van een reformatie in de kerk’