Leuk!

Een paar weken geleden waren we met de groep Fulltime studenten in een klooster in België. Een aantal dagen meebewegen in het ritme van de paters die daar leven, de stilte opzoeken en daarmee geconfronteerd worden met jezelf in ontmoetingen met Jezus. Alsof dat nog niet genoeg is, moesten de studenten aan het begin van de week ook nog hun smartphones inleveren. Voor veel studenten voelde dat als een amputatie. De dag bestond uit bij God zijn, de missen bezoeken en de maaltijden.

Tijdens één van die maaltijden komt een student naast me zitten. Hij slaakt een zucht en zegt, Martin, ik heb een probleem. Ik nodig hem uit om te vertellen wat er aan de hand is. Hij zegt…,ik wil eigenlijk wel naar huis, want ik vind het hier niet meer leuk. Mijn antwoord flapt eruit voor ik er erg in heb…, maar lieve jongen, wie heeft jou verteld dat dit leuk zou worden?

Het gesprekje houdt me al een poosje bezig. Blijkbaar hebben we met elkaar een paradigma ontwikkeld, waarbij we denken dat alles wat met geloven te maken heeft leuk moet zijn. Ik kom in heel veel verschillende kerken en maak veel diensten mee. Uit wat ik vaak zie snap ik eigenlijk wel waar die denkwijze vandaan komt. Een eredienst moet namelijk leuk zijn. Leuke muziek, leuke preek, leuk drama, leuk decor, leuke verlichting, leuke aankleding van het podium. De indruk wordt gewekt dat het volgen van Jezus altijd leuk is. Daar voeden we een nieuwe generatie mee op?

Niet helemaal, want die instelling blijkt van alle tijden te zijn. In Johannes 6 wordt gesproken over het wonder van de spijziging van de 5000. Een geweldig wonder én een wonder waar iedereen bij betrokken is, want ze krijgen allemaal te eten. Dat smaakt naar meer…gratis eten én vermaakt worden door een wonder! Hoe leuk is dat!? Nu Jezus weer verder trekt, zijn de mensen die dat wonder hebben meegemaakt graag bereid om Hem te volgen (vers 24).

Er ontstaat daarna een gesprek, waarbij Jezus de groep mensen uitdaagt om te geloven in God. Hun antwoord is opmerkelijk en ik zeg het in mijn eigen woorden en bewust gechargeerd. Hoe kunt U ons vermaken? Wat kunt U allemaal? Als U dat laat zien, dan zullen we geloven in God!

Jezus geeft nu geen gehoor aan dit verzoek om een wonder en in plaats daarvan spreekt Hij heftige woorden over wat het betekent om het eeuwige leven te krijgen en wat de voorwaarden zijn om Hem te volgen. De mensen vinden dit heel erg vervelend om te horen, zo blijkt. ‘Dit zijn harde woorden, wie kan daarnaar luisteren?’ en verderop in het gedeelte trekken verre weg de meeste mensen hun conclusie; ‘Toen trokken veel ​leerlingen​ zich terug en gingen niet verder met hem mee.’ Dit is namelijk niet leuk meer…

De student is uiteraard gebleven in dat klooster. Hij geeft nu aan dat het hem veel heeft opgeleverd, dat wortels een stukje dieper zijn gegroeid. Het was voor hem en voor veel andere student soms een bittere pil en vaak niet leuk, maar vrijwel niemand van de studenten had het willen missen.

Misschien is het helemaal misplaatst, maar ik ben best wel bang en bezorgd over het geestelijk klimaat in kerken. Reproduceren we consumenten die om het minste of geringste afhaken omdat het niet meer leuk is of discipelen die hebben geleerd om koste wat het kost Jezus te volgen. Als mijn angst waarheid is, dan heeft de kerk nauwelijks wortels. Als die wortels er niet zijn, dan blijven we niet staan in de storm.

De vraag is of we bereid dieper te gaan en die vraag stel ik mijzelf ook. Dat betekent dat het vaak even niet leuk is, maar schurend, confronterend en lastig. Zijn wij bereid elkaar vervelende vragen te stellen en elkaar een spiegel voor te houden? Jezus is duidelijk, iemand die daartoe niet bereid is kan mijn discipel niet zijn. Als ik heel eerlijk ben, moet ik bekennen dat ik dat soms bijna niet meer leuk vind…