Laat je kind schilderen!
Ik ben opgegroeid met ouders die een scheepvaart bedrijf leidden. Vandaar dat we op een grote ark op het water in Roermond woonden. Heel weids en vrij met veel natuur om ons heen. Dat had zo z’n voordelen. We hadden altijd wel bootjes om ons heen, een speedboot, een zeilboot of surfplanken. De jachthaven was mijn speelterrein en met mijn vriendjes speelden we in de winter verstoppertje op alle grote, luxe jachten die er lagen. Wat een mooi speelterrein. Gelukkig wisten de eigenaars van de jachten hier niets van!
Het bedrijf van mijn ouders had ook een andere kant, de ark was van ijzer, de zeilboot van hout en we hadden veel klanten. Dus al jong leerde ik schuren, verven, lakken, teren, meewerken en klanten bedienen. Wat ben ik achteraf gezien blij dat ik geleerd heb te werken, dat ik taken en verantwoordelijkheden kreeg, dat ik mee moest werken en denken, en op muziekles kon gaan. Het heeft me een houding gegeven van aanpakken en meehelpen. Door taken krijg je verantwoordelijkheid, door verantwoordelijkheid ga je groeien en word je sterk. Ik denk dat we het daar allemaal wel over eens zijn. En dat is wat ik ook mijn kinderen heb willen meegeven. Nog steeds zeg ik tegen mijn kinderen: Wij hebben een familiebedrijf hier met elkaar, iedereen in dit huis helpt mee bij wat er moet gebeuren.
En als ik om mij heen kijk, zie ik dat er (te) weinig van kinderen wordt gevraagd. Ouders dragen de rugzakjes van de kinderen, ze sjouwen zelf alle boodschappen, ze zetten hun kind voor de pc en gaan aan het werk in huis. Wat is het doel van opvoeden ook alweer? Kinderen alles geven? Kinderen overal voor beschermen? We hoeven onze kinderen niet zo te pamperen en niet zo te entertainen. Dat haalt bij onszelf de druk weg en dat geeft de kinderen meer verantwoordelijkheid, fantasie en creativiteit. Dat leert kinderen om met tegenslag om te gaan, dat ze van hun fouten leren.
Maar hoe zit dat dan in de kerk? Er zijn zoveel taken en uitdagingen in een kerk, vaak roepen we om medewerkers. Wie kunnen we dan inzetten? Kunnen kinderen meewerken? Wat nou als we al bij de kinderen zouden beginnen om hen te betrekken en te trainen in gemeente werk, om ze verantwoordelijkheid te geven en te coachen? Eerst in kleine taken, in kleine verantwoordelijkheden. Met wat sturing en hulp van ons. Wat voor generatie groeit er dan op? Zou dat niet fantastisch zijn? Jezus zei: Ik prijs U, Vader, Heer van de hemel en van de aarde, omdat u uw geheimen verborgen hebt gehouden voor mensen die denken dat ze heel veel weten, maar ze bij jonge kinderen hebt ingefluisterd. Matt 11: 25-26
Ik denk dat het doel van opvoeden is: kinderen onafhankelijk van jou maken, en afhankelijk van God.
Ieder jaar leiden we op de Betteld het kinderwerk, Megakids. En dan mogen alle kinderen meehelpen, we hebben buddy’s die de leiders helpen. De kinderen komen uit zichzelf een half uur eerder, blijven een half uur langer om mee te werken. Ze voelen zich belangrijk en gewaardeerd, ze hebben een taak! We onderwijzen de kinderen de waarheden van het evangelie (de woorden van Jezus), maar we leren hen niet de handelingen van Jezus. Hoe kunnen we hierin balans brengen? Het is onze taak de kinderen in de kerk voor te bereiden en te trainen, dan zijn ze er klaar voor als God gaat bewegen met zijn kracht. Het is mijn passie kinderen actief deel uit te laten maken van het Koninkrijk van Jezus en hen als volwassenen daarin te begeleiden. Laten we onze kinderen taken en verantwoordelijkheden geven zowel thuis als in de kerk daar worden we allemaal sterker door!
Kinderen zijn niet alleen de kerk van vandaag, ze zijn ook de zendelingen van vandaag en de evangelisten van vandaag!
Dag Karin,
Ik ben het volledig eens met je. Vriendjes worden ook niet makkelijk mee naar huis genomen tegenwoordig zodat kinderen samen kunnen spelen als een kind de enige in het gezin is. Ik heb heel jong al geleerd op kinderen te passen, mijn ondergoed op een wasbord(plank) te wassen, de keuken vegen, ik heb dit ook met mijn eigen kinderen gedaan. Soms stellen zij hun eigen normen en waarden bij. Er wordt kinderen niet geleerd vanuit Gods Woord weerbaar te zijn.
Dank voor je bijdrage,
Regina
Deels me je eens maar aan de andere kant teveel verantwoording kan helemaal verkeerd uitpakken en juist voor minderwaardigheidsgevoel leiden
Goede prikkelende blog Karin. Bedankt! Veel zegen voor jullie werk.
Hoi Karin, het maakt inderdaad uit waar je geboren bent, hoe het systeem werkt in je directe leefomgeving en wat er van je verwacht wordt. Zelf heb ik dat niet op deze manier meegekregen. Dat wil niet zeggen dat je ook deze manier van opvoeden overneemt. Samen met mijn echtgenoot hebben we mogen ontdekken dat kinderen, verantwoordelijk heid naar elkaar moeten leren, ook naar de taken toe, in en rondom huis en school en kerk, hun kleine
Leefomgeving wordt steeds groter. Spelenderwijs proberen taken uit handen te geven en verantwoord omgaan mer hetgeen je hebt ontvangen. Het is in ons gezin, voor onszelf ook een groot leer proces geworden. Met de kennis en vaardigheden van nu, leert ons, dat groeien mag, zelf als de kinderen de deur uit zojn. Maar dat je ze mag meegeven dat we van hen houden, dat geeft wederkerigheid en leert dat er nooit een eind komt aan dit proces. Fijne en gezegende Kerst
Bijzonder stukje Karin,
Zelf zijn wij continu bezig om onze kinderen te leiden en zelfstandig te maken, ik werk op een schip en ben 2 weken weg, dat houd in dat mijn vrouw alleen is maar niet alles alleen hoeft te doen, ze heeft daarbij hulp van onze 6 jarige dochter en de middelste van 4 doet ook lekker mee, ben trots op hen allemaal de jongste (1) doet op haar manier der best om te helpen. Groet en gezegende feestdagen Martin & Eveline
Hallo Karin,
Mooi gesproken.
Gevormd te worden binnen het bedrijf van je ouders en met je ouders werkt ook het aller beste.
Helaas heeft niet iedereen een eigen bedrijf dus die moeten het leren bij andere bedrijven.
Binnen de kerk hetzelfde leren lukt voor veel kinderen/tieners niet omdat er maar bepaalde dingen zijn waarbij ze aan kunnen sluiten en dat moet net je ding zijn en je mist nog componenten.
Bovendien moet je je vaak weer uit een taak vechten omdat je het druk hebt met school of door studie en stage niet langer beschikbaar kan zijn. Dat wordt niet gezien als vorming, maar eerder nalatigheid en niet trouw zijn en bovendien gaat het vaak om de taak die je doet en krijg je niet veel vorming.
Als ze bij een ander werken verdienen ze geld en krijgt geld hen snel in de macht en willen ze niet meer vrijwillig naar worldservantsreizen om daar voor niks te werken en al hun verdiende geld in de reis daarnaartoe te moeten gaan zetten.
Ze kunnen ook naar jeugd met een opdracht en dat is ook duur en gaat meer om eigen vorming discipelschap en uiteindelijk ook anderen tot zegen te zijn.
Met eigen ouders zoiets en evt op reis en die begeleiden zou misschien leuker zijn en goedkoper.
Wat is de reden dat echte vorming zo duur is?
Al die kampen weekenden en reizen kosten bakken met geld.
Ja we zitten in een bevoorrechte positie met tienerwerk voor onze twee tieners in de gemeente, maar is daar discipelschap? vorming?
Als mama vind ik het best lastig hoe ze verder gevormd kunnen worden.
Waar ligt hun bewogenheid?
waar druk je ze gewoon in taken die moeten gebeuren in en om huis in je straat wijk en kerk? en wat op welke leeftijd? en passend bij hun vorming? en wat hun ook moet liggen/ dat wat God erin heeft gelegd.
Ze gaan mee in waarin ik mij beweeg voor het koninkrijk en voor de een klikt dat voor de ander is ondersteuning prima maar meer ook niet. Daar ligt niet de eigen passie en ontvangen vaardigheden.
Bovendien er zijn best veel componenten in de tienerjaren:
je schoolwerk bijhouden en voorelkaar houden
stages zelf regelen en doen
je vriendengroep of vriendschap proberen op te bouwen en te onderhouden
je kamer bijhouden en huishoudelijke karweitjes doen
geestelijke opbouw naar kring of teaching gaan of tienermeeting ergens gaan
eerste baantjes
muziekinstrument en of sport spelen.
Op naar zelfstandigheid en afhankelijkheid van God
Wat je zelf hebt ontvangen kan je hun geven .
Wat je (nog) niet hebt ontvangen kan je niet geven.
in mijn ogen willen kerken te snel ombuigen naar geven zonder dat je gewoon zelf vrij bent en je eigen passie hebt ontdekt en daaraan vast leert houden niet op starre manier als leviet en andere kerkleiders in verhaal van de barmhartige samaritaan maar wel als werk dat Hij voor je heeft bedoeld en daar prioriteit aan geven.
Als je altijd geeft van jongs af aan loop je een groot gevaar om niet bij je passie te komen terwijl als je egocentrischer bent en gewoon doet wat je zelf wilt je veel dichter bij je passie uit komt.
Genieten en eerst van jezelf houden en er mogen zijn en uitproberen is nog een lastige component in de kerk/gemeente.
Naast je passie die je op een hele zegenende manier uitoefent ook voor de gemeente is het zeker niet automatisch zo dat dit wordt gewaardeerd met loon naar werken.
Dus als ouders wat stimuleer je? als leraar kom je wel aan de bak als herder ook wel, als evangelist soms in kinder/tienerwerk of koortjes, maar in je wijk op straat niet hetzelfde en dat geldt ook voor de andere bedieningen die zijn gewoon niet zo controleerbaar en daar houden veel mensen niet zo van in de kerk die een gezagspositie hebben.
Je moet het naast je relatie van mensen doen naast je relatie met God naast je baan en evt gezin of studie en liefst veel inzet en geld geven.
Dat component wordt meestal niet genoemd , terwijl de oproep vaak is dat je alles moet geven:
zaalvulling zijn, je geld, je gebed, je inzet ten koste van wat?
Spagaat tussen werk kerk gezin.
Soms denk ik wel eens dat ze schapen eten ipv eten geven door echte vorming op maat.
Daar probeer ik onze tieners tegen te beschermen want eigen grenzen worden vaak prima bewaakt en zoveel urige werkweek enz.
De meeste vorming gebeurt nog steeds thuis in mijn ogen en dmv school en stages en de kring en teaching is gezellig en bevestiging wat ze thuis al eens hoorden en waar maken in hun vriendengroep.
De kerk is goed voor samenhorigheidsgevoel ook al kent bijna niemand ze bij naam zoiets voelt het voor mij.
Jezus was 30 jaar voordat Hij in Zn bediening stapte.
Op maat verantwoordelijkheid is gepast ,maar waar is het uitbuiting? of nog goede vorming? dat is best lastig en waar benje te vroeg of te laat omdat ze een kruispunt overgaan met hun passie die cruciaal is/was?
Het lijkt of heeft de wereld het makkelijker en vrijer en mogelijk meer vertrouwen, terwijl wij het te goed willen doen en onder onze controle willen houden en willen doen voor de kerk.
maar er is een bewogenheid voor binnen of buiten of boven .
De eerste naar binnen de kerk gericht gaat heel goed in de kerk.
Bij de tweede naar buiten de kerk gericht krijg je al bijna geen steun of bemoediging meer terwijl het meer nodig is dan ooit.
Naar boven gericht en Zijn woord bestuderen en/of luisteren naar Zijn bewogenheid en/of stem of voorbede en/of lofzang loopt het al wat moeizamer want dat is meestal niet zichtbaar behalve als je leraar bent en Bijbelstudies geeft of preekt of godsdienstles geeft.
Ze zijn nog maar 14 en 16 , maar als mama ben ik beducht voor menseneters die mn tieners op willen eten binnen de kerk waar de eenjuist meer gericht is op buiten en de ander handen nog vol heeft aan studie en zaken voorelkaar houden op weg naar zelfstandigheid en afhankelijkheid van God.
Trouwens ik heb de handen vol om alle ballen op te vangen die scholen laten vallen om ze alleen al de school goed door te kunnen loodsen is tegenwoordig al een hele grote kunst.
Dannog taxichauffeur zijn naar tiener, teaching, kerk bijeenkomsten en fluitles en soms drumlesje en sporttrainingen en wedstrijden en baantjes of stages of soms school bij regen.
We wonen niet in een stad dat dingen naast de deur zijn.
Dus ja als ouder wordt de uitdaging steeds groter om ze op de plekken te krijgen voor hun vorming wat goed voor ze zou kunnen zijn en ze zelf willen en redelijk is en vanuit de innerlijke rust en relatie is natuurlijk het mooiste.
Succes mama’s en papa’s met tieners en kinderen om zelf vanuit de liefde/ genade en relatie en Zijn vrede en wijsheid een weg te vinden voor jezelf en in bemoediging en helpen zoeken bij je kinderen en tieners.
Gelukkig is wonderlijke raadsman en Vredevorst gekomen want wat hebben we Hem nodig in raad en innerlijke vrede temidden van chaos op scholen straat werk.
Jesjoea’s shalom is vrede heelheid volheid toegewenst.
K e r s t k n u f f e l s
Wat lief… die allerjongste!
De aller m o o i ste hulp!
Want bij die flonker-oogjes
kruipt schaamte in haar schulp.
Niets is meer eng of onzin.
Je durft. -Laat het weer zien:
jouw “kind”, dat zit verstopt in
jouw angsten, toch, misschien…
voor andere visies, fronzen,
bij jouw: “Zó voelt dat ècht!”
…: Onzekerheid, die dwarsboomt
je opdracht in jouw recht
om werkelijk te doen kennen
wie jij bent, wat jij kan.
Wie feestviert met zijn kleinkroost
krijgt daar de kriebels van.
Feestkriebels. Sprankelvonkjes.
Koester de kleintjes! Vlug:
bewaar hun gaven!
HEERlijk:
krab-krab op oma’s rug!
josje
Lieve Karin
Dank voor je altijd fijne adviezen, ervaringen en wijsheid.
Nu in de kerstvakantie gaan we de kast opruimen. Ik met mijn dochter van 9 jaar. Eerst alles eruit dan kijken wat er weer in komt. Mijn dochter is daar zeer creatief in en daar leer ik weer van. Zo groeien we beide!