Afgelopen twee weken waren we in Suriname. Dit schitterende land heeft een bijzonder plekje in ons hart, omdat Karin er twee jaar gewoond heeft. Na de Pabo en vijf jaar lesgeven aan buitenlandse kinderen in Rotterdam, besloot ze om als vrijwilliger in Suriname aan de slag te gaan in het Indiaans kindertehuis Koesikwarano. We zijn nu 25 jaar verder, opnieuw in Suriname en dan kun je jezelf de vraag stellen wat de vrucht is geweest van zo’n enorme investering van twee jaar.
Laat ik beginnen bij de aanleiding voor deze reis. In de afgelopen jaren zijn we verschillende keren benaderd om naar Suriname te komen. Steeds weer hadden we de overtuiging dat het niet de tijd was. Tot we vorig jaar in contact kwamen met Wendell Hasselbaink. Wendell en zijn vrouw geven leiding aan de jonge stichting Dunamoo in Suriname. Hun visie en dromen lijken erg op die van Royal Mission en zo ontstond een warm contact via skype. Hun concrete vraag aan ons was om het materiaal van onze parttime school te mogen gebruiken. Wij wilden dat met alle plezier aan hen cadeau doen, met bijbehorende boeken, op voorwaarde dat we zelf het materiaal kwamen trainen in Suriname. Want onze parttime school is niet het materiaal, maar het hart van de mensen die de lessen geven en het DNA van Royal Mission. Zo ontstond deze unieke reis.
In zes avonden hebben we de tien teamleden van Dunamoo onderwezen en met hen de eerste stappen gezet naar een parttime school in Paramaribo. Dit traject krijgt nog een vervolg, zodat we hen maximaal ondersteunen in de opstart en realisatie. Naast deze zes trainingsavonden ontstonden allerlei mogelijkheden voor en tijdens de reis:
- Spreken in vier verschillende kerken
- Een grote jeugddienst te verzorgen
- Een trainingsdag voor kinderwerkers
- Lesgeven op bijbelschool Hebron
- Zingen met kinderen in een groot kinderdagverblijf
- Dagsluiting voor In De Ruimte, tehuis voor gehandicapten
- Een trainingsdag voor jeugdwerkers
- Een programma verzorgen in de jeugdgevangenis
- Een jeugdavond over seksualiteit n.a.v. Valentijn
- Interviews geven op radio en televisie
- Leiders ontmoeten, voor hen bidden en over hen profeteren
We hebben veel kansen gekregen en God heeft bijzondere deuren geopend voor ons.
Natuurlijk hebben we in ons drukke schema ook wat tijd genomen voor ontspanning, zoals een boottocht op de Surinamerivier met speelse dolfijnen om de boot heen. Maar bovenal hebben we een bezoek gebracht aan de Commewijne, het district waar Karin twee jaar lang gewoond en gewerkt heeft.
Bij aankomst in dat gebied rondom Koesikwarano zag Karin een oude vrouw langs de weg lopen. Ze zei: ‘Is dat tante?’ Het bleek één van de vaste medewerkers in het kinderhuis te zijn van 25 jaar geleden. Het was door God geregisseerd. Na een kwart eeuw was dat de eerste vrouw die voor onze neus langs liep. Na een emotionele ontmoeting nam zij ons mee naar andere vrienden van toen. Het werden bewogen momenten, zoals je ze in Spoorloos ziet.
Tante nam ons mee naar haar eenvoudige houten huis, waar ze samen met haar twee dochters en kleinkinderen woont. De foto hierboven is daar genomen. Deze dochters, Chiquita en Carmelita, hebben als kind in het kinderhuis gezeten bij Karin. Aangekomen bij hun woonst kregen we eten (zoals overal in Suriname) en zongen we samen een aantal liederen. Ik gaf de dochters een compliment: ‘Wat zingen jullie mooi’. Ze antwoordden meteen: ‘Dat hebben we van zuster Karin geleerd. Zij heeft ons alles geleerd’. De tranen stonden in mijn ogen, want dit was na 25 jaar de vrucht van een jonge vrouw die haar leven had weggeven voor deze indianen.
Op de kinderwerkersdag kwam een vrouw vertellen dat ze bij zuster Karin op de kinderclub had gezeten. Dat had haar leven veranderd en nu was ze zelf kinderwerker geworden en genoot ze volop van onze trainingsdag. We zijn nog veel meer mensen tegengekomen, die vertelden over 25 jaar geleden en hoe hun leven daardoor bepaald is. De gemeente waar Karin destijds heen ging, was nu meer dan verdubbeld en heeft drie dochtergemeentes erbij. Hun verhaal was dat de aanbidding en muziekband compleet veranderde door Karin en dat is tot op de dag van vandaag zo.
Christenen willen altijd graag ontvangen, gezegend worden of vernieuwing ervaren. Dat is een goed verlangen, maar de zegen van geven is nog veel groter. De levens die Karin heeft mogen beïnvloeden en daarbij de vrucht die het gebracht heeft in haar eigen leven, zijn niet te meten. Het is beter te geven dan te ontvangen. Dus ga en geef, want je zult de zegen ervan zien!
Wil je de filmpjes van onze reis terugkijken? Hier zijn ze:
Vlog 1 – Dag 1 Vlog 2 – Dag 2 & 3 Vlog 3 – Dag 4 Vlog 4 – Dag 5 & 6
Vlog 5 – Dag 7 & 8 Vlog 6 – Dag 9 & 10 Vlog 7 – Dag 12 & 13
Wat prachtig. Dank aan de Here Jezus dat Hij jullie nu en Karin toen als instrumenten heeft ingezet in Zijn wonderlijk orkest.
En inderdaad is geven vele malen leuker en fijner dan ontvangen.
Gods zegen
Fantastisch! Wat mooi om de vrucht van liefdevolzaaien te zien. Het veranderd meerdere generaties:-)
Wat een bijzondere reis zal dit voor jullie zijn geweest!
En wat een vooruitzicht voor de komende 25 jaar!
Wat een fantastisch getuigenis van de tijd van Karin vroeger maar ook van jullie nu! Wat kun je blij worden van zo’n verslag. dat is wat we willen als kinderen van God, het verschil maken voor de mensen om ons heen en ze dichter naar het Vaderhart brengen op alle manieren die we maar kunnen bedenken.
Wat fijn voor jullie, deze mooie reacties op jullie reis. En dat jullie terug mogen kijken op een mooie gezegende tijd!