Het wonder van David!

Eerst maar even voorstellen! Wij zijn Arno en Marianne. We hebben 4 kinderen: Krista (13), David (11), Ezra (8) en Micha (6). Wij zijn beide opgegroeid in fijne christelijke gezinnen en al jaren actief in jongerenwerk en in het aanbiddingsteam van onze gemeente. Marianne en ik hadden al eerder de conferentie bezocht en kwamen helemaal fris en blij weer thuis.

Dit jaar viel Vrij Zijn samen met de herfstvakantie en spontaan besloten we de kinderen mee te nemen. We hebben zo gebeden of de Here God hen wilde vastgrijpen! Er zijn om ons heen veel jonge gezinnen waarvan de kinderen God niet meer willen volgen. Vooral David toonde veel belangstelling voor de samenkomsten en dat verraste ons! David is van nature een hele rustige, stille jongen. Erg verlegen ook. Hij vindt het spannend om mensen aan te kijken en zal niet snel het woord nemen. (De reden dat ik dit erbij vertel is dat dit voor ons een extra dimensie aan het wonder gaf, toen David zo graag wilde getuigen van Gods kracht. Hij aarzelde geen seconde!)

Voor de zaterdagavond had David zelfs aangedrongen een plekje vooraan te zoeken ‘omdat hij de wonderen wilde kunnen zien!’ Tussen alle stoelen met jasjes, boekjes, bijbels en flesjes water waren precies 6 stoelen niet bezet toen wij binnenkwamen, op de 2e rij!

De 1e 6 maanden na de geboorte huilde David voortdurend. Pas veel later werd vastgesteld dat hij een gebroken sleutelbeentje moet hebben gehad. We weten niet precies of dit verkeerd is vastgegroeid of dat er een andere oorzaak is, (onze arts vertelde ons dat achter dit bot ook een zenuw loopt waarvan bekend is dat die beklemd kan zijn) maar de afgelopen 11 jaar konden we hem op deze plek niet eens voorzichtig aanraken. We hebben hem wel ‘voorzichtig’ kunnen knuffelen, maar even stevig vasthouden of stoeien was tot zaterdagavond nooit mogelijk, bij de minste aanraking op deze plek – zelfs de ochtend voor de genezingsdienst nog – kon David zijn tranen niet bedwingen.

David had ons al verteld dat hij erover dacht om voor zijn zieke oma te laten bidden, maar vlak voor de dienst wist hij opeens zeker dat God zíjn pijn zou genezen. Bij de oproep ging hij zonder twijfel staan. Een lid van het gebedsteam legde een hand op Davids schouder, maar ervoer direct dat hij zijn hand op de plek van David’s linker sleutelbeen moest leggen. David beschreef dat hij enkele seconden hierna een hevige verschuiving voelde in die buurt en dat de pijn onmiddellijk verdween.

Op datzelfde moment (hoe is het mogelijk!!) riep jij, Martin, vanaf het podium dat iemand aan het sleutelbeen werd genezen! Marianne en ik keken elkaar aan. Wij wisten (heel bijzonder!) allebei direct 100 procent zeker dat het om David ging! We keken meteen naar hem. Hij stond te voelen en te duwen en hij straalde en was helemaal niet zichzelf. Hij kwam snel naar mij toe en drong erop aan dat ik hem zou knijpen en duwen. Dit deed ik. Eerst voorzichtig en toen met heel veel kracht.

David overtuigde ons dat hij echt helemaal geen pijn meer voelde en toen hem werd gevraagd dit aan jou te komen vertellen was hij uit de rij voor wij het in de gaten hadden. De vrijmoedigheid waarmee David op het podium stond was voor ons een tweede bewijs dat God hem echt had aangeraakt! Direct na de dienst vroeg hij om een telefoontje en begon hij zijn oma en tantes te vertellen wat er gebeurd was.

Inmiddels zijn we anderhalve week verder en is David kerngezond en heeft hij ook in onze gemeente zijn verhaal verteld! Instinctief draait David nog steeds weg als we hem willen vastpakken, maar dan komt hij enthousiast tot de ontdekking dat de pijn echt weg is!! David is ondertussen laatste man gemaakt van zijn voetbalteam en zijn schouderduw mag er zijn 😉 !

Een van de redenen dat David wist dat hij vooraan moest zitten bij de genezingsdienst, was een wonder dat Marianne en ik 2 jaar eerder op de conferentie hadden meegemaakt in de genezingsdienst. Marianne was de dinsdag voorafgaand aan de conferentie onderzocht in een kliniek in Rotterdam. Zij had sinds een poosje in korte tijd hevige spataderen in haar benen en sliep al dagen niet van de pijn. Die dinsdag ontdekte de arts aan de hand van foto’s dat er een groot lek was in de slagaderklep in haar lies en dat er een ernstig risico bestond op complicaties. De volgende dag zouden we al terecht kunnen, zij zouden andere afspraken verzetten! Marianne was bang dat zij dan niet meer naar de conferentie zou kunnen en wist – tegen dringend advies van de arts in – de arts over te halen de afspraak te maken voor de maandag erop.

Tijdens het gebed op zaterdagavond voelde Marianne een enorme warmte en voelde zij zo de aanwezigheid van God dat zij hevig heeft gehuild. In de caravan realiseerde zij zich pas dat ze geen pijn had. Maar niet alleen de pijn was weg, ook de spataderen bleken spoorloos! De arts heeft het er die maandag maar op gehouden dat hij vast niet goed had gekeken en binnen 5 minuten stonden we buiten 😉