Genezen van een beschadigd sleutelbeen

Genezen op 30 maart 2010 tijdens Wonderlijke Dinsdag in Veenendaal!

Gisteravond mocht ik erbij zijn in de Shelter. Het was voor mij zeker een wonderlijke dinsdag! Hieronder mijn getuigenis. Het is misschien een beetje lang, maar ik kan niet echt kiezen wat ik er uit moet schrappen.
 
Dinsdagavond 30 maart was ik in ‘The Shelter’ om te luisteren naar een bijbelstudie. Ik weet wel dat er na die studies ook altijd voor mensen gebeden wordt, maar ik ben daar niet zo mee opgegroeid en weet nooit zo goed wat ik er mee aan moet. Ik bleef er wel altijd bij om te zien of er toch niet iets gebeurde, waardoor ik met zekerheid kon zeggen dat dat juist wel of juist niet ‘goed’ is. Na een inspirerend verhaal van Martin over het verhaal van de ‘samhartige barmaritaan’ (Redactie: Martin vergiste zich twee keer op die avond) wilde hij met mensen bidden. Al een hele poos wilde ik een keer vragen of er iemand voor mij zou willen bidden. Toch durf ik nooit naar voren te lopen. Iedereen ziet je gaan en straks praat degene die met jou bidt nog zo hard dat iedereen het kan horen, stel je voor! Of als je opeens moet huilen….
Opeens zei Martin dat er iemand was die last had van een sleutelbeen. Hij wees precies de plek aan die hij bedoelde. Niemand reageerde. Weer drong hij aan, niemand reageerde. Een paar keer herhaalde hij zijn verzoek of hij voor genezing mocht bidden voor deze persoon.
Laat die plek nou net de plek zijn waar ik al heel lang pijn aan heb. Het is geen verschrikkelijke pijn, waar niet mee te leven valt, maar ik moet elke morgen als ik wakker word voorzichtig mijn schouder terug duwen op de plek waar hij hoort, omdat het voelt alsof mijn sleutelbeen anders afbreekt….. op de plek die Martin aanwees. Die plek doet dan wel echt pijn, maar in de loop van de dag wordt het steeds soepeler en aan het einde van de dag voelt het alleen nog als spierpijn, wanneer ik mijn schouder ronddraai.
“Ik ga echt niet naar voren”, dacht ik nog. “Mooi, dat ik hier op mijn plek blijf zitten”. Gelukkig liep er iemand anders naar voren. Die had vast ook last zijn sleutelbeen dacht ik nog. Hij wees een plek aan in zijn nek en schouder, maar Martin was er echt van overtuigd dat hij ‘een sleutelbeen moest hebben’. Uiteindelijk dacht ik: “Nou ja, misschien is dit dan Gods manier om mij nadrukkelijk te roepen om dan toch maar een keer naar voren te durven”. Met lood in mijn schoenen en heel verbaasd liep ik naar voren. Ik vond het ook een beetje vreemd. Dat sleutelbeen is nou niet direct iets waar ik zelf in eerste instantie voor zou bidden. Ik heb ook verdrietige dingen meegemaakt, waar ik erg mee zit en ik heb astma en ik ken andere mensen voor wie ik zou willen bidden…. Excuses en uitlvuchten genoeg, maar toch liep ik daar.
Iedereen deed mee met het gebed en ik weet dat God mensen kán genezen! Ik weet dat ik het alleen maar hoef te ontvangen. Tijdens dit gebed gebeurde het wonder!
Het voelde alsof warm water door mijn schouder stroomde en de pijn daarbij meenam. Na het gebed bewoog ik mijn schouder, maar ik wist het al. Ik voelde geen enkele pijn meer. Ik kon het haast niet geloven. Gebeurde dit nou echt? Was het echt gebeurd? Thuis gekomen besloot ik mijn speciale hoofdkussen aan de kant te leggen en te slapen op een gewoon hoofdkussen om te checken of het wel echt gebeurd was (ja, ongelovige Thomas ja). Vanmorgen werd ik wakker en toen ik mijn ogen open deed voelde ik meteen dat God mijn sleutelbeen écht heeft genezen. God geneest! Zelfs vandaag nog! Zelfs mij!
God heeft mij en de andere mensen die er deze avond bij waren laten zien hoe groot Hij is. Maar ik denk dat God mij ook wilde zeggen dat ik geduldig moet zijn. Hij heeft mijn pijn weggehaald, terwijl ik zelf eigenlijk heel andere dingen in mijn gedachten had om voor te bidden. Ik denk dat God wil zeggen dat ik al mijn verdriet en pijn en moeilijkheden bij Hem neer mag leggen en er dan op mag vertrouwen dat er op Zijn tijd (wanneer ik het niet verwacht) een oplossing voor zal komen. Hij vergeet het niet, Hij doet het op Zijn tijd! Wat een geweldige God hebben wij!
 
Een heel hartelijke groet,
 
A.D.