Bududu deel 2

Terug naar Bududa

Afgelopen weekend ben ik weer naar het door de aardverschuiving getroffen gebied geweest. Omdat de trip voor 80% bestond uit autorijden is Baukje deze keer thuis gebleven. Onze vrienden Chris en Willem waren ook mee en in totaal hadden we weer 6 auto’s. Ook hadden we dit keer 4 jongens uit het Bulamu kinderdorp meegenomen. Deze lading bestond dit keer uit 100 matrasjes, 300 dekens en nog heel veel kleine spullen zoals zeep en plastic drinkbekers.

Toen we de eerste avond bij ons eenvoudige hotelletje aankwamen zijn tieners Dixon, Ibrahim, Joseph en Happy John in hun kamertje verdwenen. Ze hadden die nacht misschien wel voor het eerst in hun leven een eenpersoons bed zonder het te hoeven delen. Ook de redelijk warme douche en de TV met 2 zenders waren zo geweldig dat ze de rest van de avond alleen nog buiten kwamen om eten en drinken op te halen. Ze hadden namelijk ongeveer € 5,- gekregen en daar konden ze heel wat cola en patat van kopen. Voor hen was dit al een heel bijzondere ervaring. Minder plezant was dat ik tussen hun kamers in sliep en dat de TV om 5 uur ’s ochtends ook alweer lawaai kon maken… Maar goed, toen ik ze uitlegde dat je in een “hotel” tussen 10 uur ’s avonds en een uur of 8 in de ochtend geen lawaai maakt snapten ze het ook wel.

’s Ochtends hebben we nog een paar honderd kilo eten gekocht in het stadje en zijn we de slechte weg richting Bududa ingeslagen. De spullen waren deze keer voor een schooltje waar 100 kinderen worden opgevangen die deels of volledig wees zijn geworden door de aardverschuiving. Echt hartverscheurend om ze daar met zijn allen in een lokaaltje te zien zitten, alleen en eenzaam. Ze sliepen op kale houten bedden zonder matras, deken of klamboe. In het VN/Rode Kruis kamp waar we vorige keer ook zijn geweest was dit er wel. Het probleem was alleen dat het daar zo groot en onoverzichtelijk is dat deze kinderen van alles beroofd worden. Als ze een hele tijd in de rij gestaan hebben voor een deken mogen ze blij zijn als ze er een nacht onder slapen zonder dat iemand hem van ze afpakt. Hetzelfde geldt voor eten en andere levensbehoeften. Om ze te kunnen beschermen is nu deze opvangplek speciaal voor hen ingericht.

Toen de spullen waren uitgeladen bleek er een heel programma voor ons te zijn! We mochten als een soort jury plaatsnemen voor het klaslokaaltje waar alle kinderen en wat belangstellenden al zaten. Nou daar zit je dan… Eerst gingen de kinderen allemaal mooie dansen en liedjes voor ons doen. Toen nog een aantal toespraken van belangrijke lokale mensen en ook wij mochten nog even iets zeggen. Aan het eind vatte de leider nog even samen wat wij ook alweer kwamen doen. Het bleek dat de kinderen die al allemaal bedankjes voor ons hadden gedanst en gezongen nu pas hoorden wat er was gebracht. Ik heb werkelijk nog nooit zoveel ontzettend uitbundige kinderen gezien. Wat waren ze blij dat ze na vier weken eindelijk weer eens goed konden eten en slapen. Ook voor de jongens van Bulamu was het heel bijzonder om nu hulp uit te delen in plaats van te ontvangen. Het was een slopend weekend maar een geweldige zegen!